Ο δειλός Σπαρτιάτης

Έτσι πάντα θα με θυμούνται, ως τον μοναδικό Σπαρτιάτη που δείλιασε, τον μοναδικό που πληγώθηκε στην πλάτη. Εγώ από μικρός είχα άλλες ανησυχίες. Μάλιστα, θυμάμαι, μια φορά ρώτησα τη μάνα μου τι χρησιμότητα έχει ο πόλεμος. Βέβαια, εκείνη τα χρειάστηκε. Δεν ήξερε τι να μ’ απαντήσει βλέπετε. Το είπε στον πατέρα που πάντα είχε απαντήσεις για όλα και με κανόνισε.

Στην εφηβεία ήταν χειρότερα. Πάντα στην πάλη μόνη μου έγνοια ήταν μη χτυπήσω κανέναν. Κι όλοι οι μεγάλοι με κατσάδιαζαν. «Δε θα πάθει και τίποτα αν φάει και καμιά μπουνιά,» μου ‘λεγαν δυσανασχετώντας. Τους ήταν αδύνατον να πιστέψουν πόσο μ’επηρέαζε ο πόνος τ’ αλλουνού.

Κάποιες φορές ονειρευόμουν πως ο Ασκληπιός μου’χε δώσει το χάρισμα της θεραπείας και δήθεν μπορούσα να γιατρέψω όλα τα κακά του κόσμου- εχτός από το θάνατο φυσικά.  Όπως όλοι ξέρουν, ένα τέτοιο δώροδε θα’χε καλή κατάληξη: θα προκαλούσε το φθόνο των θεών, θ’άδειαζε τον κάτω κόσμο και θα μ’ έβρισκε κάποια ανείπωτη καταστροφή για να επανέλθει η ισορροπία του κόσμου.

        

Τελοσπάντων, παρόλο που δεν είχα αυτό το χάρισμα, ανέκαθεν με θεωρούσαν ιδιόμορφο. Είτε γιατί υπερασπιζόμουν ένα σπουργίτι με σπασμένο φτερό που το’χαν κάνει παιχνίδι, είτε γιατί μόρφαζα κάθε φορά που κάποιος μου ορμούσε, ήμουν μια περιθωριακή προσωπικότητα, μια παραφωνία. «Έλα, μην κλείνεις τα μάτια!» φώναζε έξω φρενών ο παιδονόμος.

Η φοβερότερη όμως δοκιμασία για μένα ήταν η Κρυπτεία, ο πόλεμος εναντίον των Ειλώτων. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει όταν με επέλεξαν να συμμετάσχω. Δεν καταλάβαινα γιατί με επέλεξαν. Ούτε όμως καταλάβαινα το σκοπό αυτού του θεσμού.

Γιατί να τους σκοτώσουμε; Τι μας είχαν κάνει τελοσπάντων οι Είλωτες; Δεν τολμούσα να ζητήσω να μου ξεκαθαρίσουν κάποιες πτυχές του θέματος που μου δημιουργούσαν απορίες. Όλο γενικότητες μας έλεγαν και περίμεναν να τις πιστέψουμε. Οι διαταγές ήταν πάνω απ’όλα.

Είχα πάψει να ρωτώ γιατί. Κάθε φορά που ρωτούσα γιατί μ’ έβρισκε σκληρή τιμωρία. Δε θα μπορούσα ούτε να κρυφτώ. Έπρεπε να σκοτώσω έναν Είλωτα και μάλιστα ένα γενναίο Είλωτα και τέρμα. Έτσι με είχαν διατάξει.

Μα εγώ δεν ήθελα να βλάψω κανένα. Κι ο αντίπαλος πάντα νοιώθει το δισταγμό. Μου το είχαν διδάξει αυτό εξαρχής. Αν διστάσεις χάνεις το παιχνίδι. Μα, δε μ’ένοιαζε και τόσο το παιχνίδι. Απέφευγα όσους μπορούσα, χτυπούσα χωρίς να σκοτώνω, πλήγωνα ελαφρά όσους δεν μπορούσα να ξεφορτωθώ.

Μα να, κάποιος βρέθηκε και με μαχαίρωσε στην πλάτη. Κανείς δεν τον είχε δει. Μπορεί και  να’ταν και δικός μας. Πάντοτε είχα την υποψία ότι σε κάποια φάση θα ‘βρισκαν τρόπο να με ξεφορτωθούν. Εξάλλου τι θα’καναν μ’ ένα δειλό Σπαρτιάτη;

Έμεινα ξαπλωμένος χάμω κοιτώντας το γαλήνιο γαλάζιο τ’ ουρανού. Ωραία ήταν. Ώστε έτσ’ ειν’ο θάνατος; Μου κοβόταν η ανάσα. Με κοίταζαν με περιφρόνηση μουρμουρίζοντας. Μα δε μ’ ένοιαζε. Το μόνο που μ’ενδιέφερε τώρα ήταν η ηρεμία του στερεώματος. Η κίνηση των συννέφων. Η φορά της αύρας. Οι αχτίδες του τέλους. Φωτάκια, μυριάδες φωτάκια και μετά έρεβος.   

MT