Θα΄ρθει καιρός

Θα ‘ρθει καιρός

που θ’αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα

εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε

κρατώντας τη σκυτάλη;

Μη βλέπεις εμένα μην κλαις.

Εσύ είσαι η ελπίδα.

Άκου, θα ρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απ’ έξω

και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε

δε θα ‘μαστε άλογα

να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι, σκέψου,

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

να φυλάξεις μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:

απροσάρμοστοι, καταπίεση,

μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός

για το μάθημα της Ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,

δύσκολοι καιροί και θα’ρθουνε κι άλλοι

δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος

Θα την αλλάξουμε τη ζωή

παρ’ όλα αυτά Μαρία.

Κατερίνα Γώγου

 

Θα’ρθει καιρός Μαρία, μας παρηγορεί η Γώγου. Μια ποιήτρια που ποτέ της δεν υπέκυψε στο κατεστημένο, που ήταν πραγματικά ελεύθερη. Τόσο ελεύθερη ώστε να μη θέλει να ονομάζεται ποιήτρια. Σ’ένα της ποίημα άλλωστε ξεκινά με τη φράση «Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής"». 

Ο Σαραντάκος λέει ότι «Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις». Ήταν η ίδια η ποίηση.

Κι έτσι, όπως οι αληθινοί ποιητές, ανέλαβε στους ώμους της το βάρος ολάκερης της ανθρωπότητας. Ανέλαβε να παρηγορήσει, να προσφέρει παραμυθία. Είναι όντως δύσκολοι οι καιροί. Όντως μας βλέπουν σαν άλογα στα δόντια και δεν μας αφήνουν ν’ονειρευόμαστε.

Αυτό το ποίημα βρέθηκε στο δρόμο μου τυχαία, όπως και κάθε ποιήμα πλέον μας φαίνεται τυχαίο. Όμως κατάφερε και μου μίλησε με μια καθαρή φωνή «Θα την αλλάξουμε τη ζωή, παρ’όλα αυτά Μαρία» μου είπε. Και αποφάσισα να εμπιστευτώ την Κατερίνα. Αυτή θα λέει την αλήθεια. Δεν έχει ούτε ατζέντες ούτε πολιτική. Είναι άνθρωπος κι όχι ποιήτρια. Εδώ μιλά απ’την καρδιά της, βλέποντας έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα μιλούν καθαρά με νότες και θα’ναι άνθρωποι.

Κι εγώ βλέπω ότι αυτό μας λείπει. Δεν είμαστε άνθρωποι. Γι’αυτό γονατίσαμε.