The city built on the river

Once upon a time there was a city built on the edge of a waterfall. It was like all cities, full of houses and big windows and people and laughter and arguments, with the only difference it was entirely built on water. The foundations of the city were inside the river, in the bowels of the earth, where the river’s heart lies. Unlike Venice or Amsterdam, the city considered the river its benefactor and never complained that the water was flooding it. On the contrary, the water worked as a miraculous force of life, like water is supposed to be.

Whenever the inhabitants wanted to hide and avoid someone prying, they would simply ask the river to cover them. And the river would obey like a kindhearted companion. At other times, when the sun was weak, they would ask the river to raise them higher, so they would get a better place in the light. And the river obliged them mindfully like a parent.

By Jacek Yerka

 They led simple lives, they had minor worries, they were happy. Until one day, the wind brought something strange. A stench. At first they tried to ignore it and go on with their everyday lives. But it grew stronger and stronger and the good people of the city could not take it anymore. They decided then to uncover the source of the stench. They started an investigation: they asked around, they even appointed a very respectful and old judge to find any criminal responsibility. The judge decided that the very system upholding the river-town was corrupt. It had been corrupt for years, he said, but under the surface, so no one had taken notice. Everyone kept going about their business and decided to ignore the judge. How could this be true? How could the entire institution, they wisely set eons ago, be problematic?

Dirt and a viscose liquid were emitted by the river. Slowly all the streets were clumped down with disgusting substances of unknown provenance. Scientists were unable to identify the root of the problem. Religious men decided it was a play of the devil. So they asked for the financial support of the people. Everybody wanted to help because it was of vital importance to cast evil away from the city. What they did not know was that evil was deeply rooted amidst them.

Other people, courageous like the old judge, decided to speak up. There is something rotten in the state, they said. Once one of the culprits was revealed, one by one the leaders of the city on the river started blaming each other. Scandals, corruption, injustice were the dominating words of the good people’s everyday life.

They would shout, they would sign petitions; they would appeal to courts and magistrates, with no avail. Things seemed lost. Justice seemed sunk. The river would watch this irrational charade. At first it tried to ignore the clamor, it wasn’t good for the fish. However, things were getting worse and worse. So, it simply decided to end this. It wasn’t that hard. It just gave the city a small push down the waterfall, damning its vanity to a pit of desperation and oblivion.  

#YOLO

Dicen que YOLO- You only live once- es la nueva tendencia de nuestros tiempos. La gente hace cosas estrafalarias, peligrosas y a veces tontas solamente porque “solo vivimos una vez”. Es verdad que nuestra existencia es única y tenemos que disfrutar cada momento, pero ¿qué es el límite? ¿Cuándo puedes negarte un reto?

 

 Según dicen, YOLO  conlleva la misma idea como la frase famosa de Horacio “Carpe Diem”. No obstante, el poema de Horacio dice que el ser humano necesita aprovechar cada momento, disfrutando cosas cotidianas sin pensar de la muerte. Horacio siguiendo la filosofía epicúrea advierte a su amigo Leuconous  que deje de pensar del futuro y de la muerte. “Mientras nos hablamos, la vida envidiosa nos escapa” escribe el poeta.

Eso, si es verdad. Necesitamos vivir en el presente, aprovechando nuestra vida. Sin embargo, es tontería provocar la suerte y elegir el riesgo solamente por estar de moda.  Además, la decisión de afrontar nuestros miedos y asumir riesgos tiene que ser bien meditada y personal, sin que la imponga esa tendencia de la cultura de los jóvenes.    

Παρεξηγήσεις

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι σημαίνει η φράση «είμαι τόσο χάλια που τίποτα δεν πάει κάτω». Όποτε είμαι χάλια, λιώμα στην αυτολύπηση τότε όλα παν κάτω. Γλυκά, αρμυρά, ξινά, πικάντικα όλα μαζί τ’ ανακατεύω στο δικό μου μεθύσι. Στην αρχή το στομάχι διαμαρτυρόταν, τώρα έχει πια συνηθίσει. Αν με πολυζορίζει ή αν το έχω στο πρόγραμμα να φάω μέχρι σκασμού, πίνω βέβαια και κανά χαπάκι για το στομάχι.

Δεν με πειράζει που με λεν χοντρή, ούτε που με στραβοκοιτάζουν στο γυμναστήριο… αναγκαστικά πάω κι εκεί. Δεν με πειράζει που ο καθένας χωρίς να με ξέρει καν, ζει υπό την εντύπωση ότι ξέρει πώς νοιώθω και τι πρέπει να κάμω για να είμαι ευτυχισμένη. «Εσένα σ’ αρέσει η εικόνα σου;» «Φαίνεται πως δεν αγαπάς τον εαυτό σου όσο νομίζεις». «Δεν υπάρχει ‘δεν μπορώ’, υπάρχει μόνο ‘δεν θέλω’».

Ένα έχω μόνο να πω σ’ αυτούς τους ανθρώπους: «Άει στα τσακίδια». Τίποτα δεν ξέρετε κι ούτε θα μάθετε γιατί τα έχετε όλα πιο εύκολα. Ρούχα, σχέσεις, παιδική ηλικία, ιατρικές εξετάσεις, κοινωνικοποίηση, εξεύρεση εργασίας… πώς να σε προσλάβουν άμα δουν ότι αδιαφορείς για τον εαυτό σου; Ναι αυτό είναι, όχι το ότι η γκόμενα θα λυγίσει πιο εύκολα το δικαστή, θα γλιτώσει και το πρόστιμο για υπερβολική ταχύτητα αφού δώσει το τηλέφωνό της στον μπάτσο. Και μπορεί να μην είναι καν αληθινός ο αριθμός.

Ξεκίνησα να τρώω γιατί  μου άρεσε. Και συνεχίζει να μ’ αρέσει. Και δεν φταίει κανείς που μια κοινωνία που σε προσκαλεί στην υπερβολή έχει την απαίτηση να μοιάζεις με μοντέλο. Μου τη δίνει που με βλέπουν ως θύμα. Θύματα ειν’ εκείνοι. Εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν πού έχουν μπλέξει. Και πώς τους έχουν μπλέξει.

Με ποιο δικαίωμα να μου πουν πώς πρέπει να είμαι και τι πρέπει να τρώω; Και πώς ξέρουν πως δεν είμαι υγιής; Είμαι. Απλώς υπάρχουν στιγμές που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να με παρηγορήσει, στιγμές που βλέπω το σκληρό πρόσωπο του κόσμου, κι όπως είναι φυσικό, με παίρνει από κάτω. Εσύ δεν το’ νοιωσες ποτέ σου; Σίγουρα ναι. Απλώς θα ‘χεις άλλο μηχανισμό άμυνας. Εγώ αυτά έχω. Και σ’ όποιον αρέσω! Κάτι άλλο;

Ο γιατρός ένευσε αργά πως δεν ήθελε να ρωτήσει τιποτ’ άλλο. Πήρε μια σημείωση και της υπέδειξε ότι ήταν ελεύθερη να φύγει. Ύστερα έσκυψε πάνω από τις σημειώσεις του, αναστέναξε, έβγαλε τα γυαλιά του, έτριψε τα μάτια του κι έψαξε για λίγο φως μες το μονότονα γκριζωπό εξεταστήριο.