Παρεξηγήσεις

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι σημαίνει η φράση «είμαι τόσο χάλια που τίποτα δεν πάει κάτω». Όποτε είμαι χάλια, λιώμα στην αυτολύπηση τότε όλα παν κάτω. Γλυκά, αρμυρά, ξινά, πικάντικα όλα μαζί τ’ ανακατεύω στο δικό μου μεθύσι. Στην αρχή το στομάχι διαμαρτυρόταν, τώρα έχει πια συνηθίσει. Αν με πολυζορίζει ή αν το έχω στο πρόγραμμα να φάω μέχρι σκασμού, πίνω βέβαια και κανά χαπάκι για το στομάχι.

Δεν με πειράζει που με λεν χοντρή, ούτε που με στραβοκοιτάζουν στο γυμναστήριο… αναγκαστικά πάω κι εκεί. Δεν με πειράζει που ο καθένας χωρίς να με ξέρει καν, ζει υπό την εντύπωση ότι ξέρει πώς νοιώθω και τι πρέπει να κάμω για να είμαι ευτυχισμένη. «Εσένα σ’ αρέσει η εικόνα σου;» «Φαίνεται πως δεν αγαπάς τον εαυτό σου όσο νομίζεις». «Δεν υπάρχει ‘δεν μπορώ’, υπάρχει μόνο ‘δεν θέλω’».

Ένα έχω μόνο να πω σ’ αυτούς τους ανθρώπους: «Άει στα τσακίδια». Τίποτα δεν ξέρετε κι ούτε θα μάθετε γιατί τα έχετε όλα πιο εύκολα. Ρούχα, σχέσεις, παιδική ηλικία, ιατρικές εξετάσεις, κοινωνικοποίηση, εξεύρεση εργασίας… πώς να σε προσλάβουν άμα δουν ότι αδιαφορείς για τον εαυτό σου; Ναι αυτό είναι, όχι το ότι η γκόμενα θα λυγίσει πιο εύκολα το δικαστή, θα γλιτώσει και το πρόστιμο για υπερβολική ταχύτητα αφού δώσει το τηλέφωνό της στον μπάτσο. Και μπορεί να μην είναι καν αληθινός ο αριθμός.

Ξεκίνησα να τρώω γιατί  μου άρεσε. Και συνεχίζει να μ’ αρέσει. Και δεν φταίει κανείς που μια κοινωνία που σε προσκαλεί στην υπερβολή έχει την απαίτηση να μοιάζεις με μοντέλο. Μου τη δίνει που με βλέπουν ως θύμα. Θύματα ειν’ εκείνοι. Εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν πού έχουν μπλέξει. Και πώς τους έχουν μπλέξει.

Με ποιο δικαίωμα να μου πουν πώς πρέπει να είμαι και τι πρέπει να τρώω; Και πώς ξέρουν πως δεν είμαι υγιής; Είμαι. Απλώς υπάρχουν στιγμές που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να με παρηγορήσει, στιγμές που βλέπω το σκληρό πρόσωπο του κόσμου, κι όπως είναι φυσικό, με παίρνει από κάτω. Εσύ δεν το’ νοιωσες ποτέ σου; Σίγουρα ναι. Απλώς θα ‘χεις άλλο μηχανισμό άμυνας. Εγώ αυτά έχω. Και σ’ όποιον αρέσω! Κάτι άλλο;

Ο γιατρός ένευσε αργά πως δεν ήθελε να ρωτήσει τιποτ’ άλλο. Πήρε μια σημείωση και της υπέδειξε ότι ήταν ελεύθερη να φύγει. Ύστερα έσκυψε πάνω από τις σημειώσεις του, αναστέναξε, έβγαλε τα γυαλιά του, έτριψε τα μάτια του κι έψαξε για λίγο φως μες το μονότονα γκριζωπό εξεταστήριο.