Mr. Darcy and male entitlement

“Can we just be friends?” she asked looking upset. I shouldn’t have tried, I was thinking to myself. I shouldn’t have told her how I felt. But it was tormenting. I couldn’t just keep all those feelings, all those words inside me. It was overwhelming you see. I almost spurted out “No, we can’t be friends. How could I be your friend?” but then my better judgment kicked in and I just nodded yes.

So, now we’re friends. Just like before. And life continues its course— in her opinion. In my world, life has stopped. I wake up every morning feeling a void growing inside me, not knowing how to overcome the mere fact that she is not into me. It’s silly, I know. I’m also too old for this, right. I’ve been through similar situations, many times, too many unfortunately. Sometimes I was the one who got rejected, others I was the one rejecting. However, I never felt like this. Like a part of me was ripped and taken by her indecisive, scared look.

I can’t understand why I scared her. Was it the way I said it? Was I too direct? Is there such a thing as too direct? I mean, how could I express my feelings? I couldn’t minimize them. I couldn’t say anything but “I think I’m in love with you”. Because this is the case, I’m ardently in love with her, as Mr. Darcy would have said. All women love Mr. Darcy and secretly dream that they’ll get to meet him, right? I imagined I could have been her Darcy. I’m a gentleman myself like him and a romantic, unbelievably romantic.

What to say? I can’t understand women and I’m afraid I never will. Could it be that I’m too old-fashioned? Or because I’m a “good guy” and they usually go for the “bad” ones? I’m just so confused. I thought that what women really wanted was to find someone to marry, someone they can rely on. And I can definitely say that I’m such a person. So why, why doesn’t she want me?

Well, either because you’re too pushy or because she’s just not into you, my female friends told me decidedly. Just because you like her it doesn’t mean she has to like you back, they coldly finished the conversation, clarifying that I’m not entitled to anyone’s attention, even though I’m the perfect gentleman of a Jane Austen novel.  

  

Día Mundial de Poesía' Un poema de Julio Cortázar

Ayer, el 21 de marzo era el Día Mundial de la Poesía. Elegí presentar cinco poemas de Julio Cortázar para que la poesía hable sin la intervención de afuera. Espero que el año que viene no tengamos que explicar porque necesitamos la poesía. Ακολουθεί μετάφραση του ποιήματος στα ελληνικά.

Otros cinco poemas para Cris
 

1.
Todo lo que precede es como los primeros
momentos de un
encuentro después de mucho tiempo: sonrisas,
preguntas,
lentos reajustes. Es raro, me pareces menos
morena que
antes. ¿Se mejoró por fin tu tía abuela? No, no
me gusta
la cerveza. Es verdad, me había olvidado.
Y por debajo, montacargas de sombra, asciende
despacio otro
presente. En tu pelo empiezan a temblar las
abejas, tu mano
roza la mía y pone en ella un dulce algodón
de humo. Hueles
de nuevo a sur.   

2.
Tienes a ratos
la cara del exilio
ese que busca voz en tus poemas.

Mi exilio es menos duro,
le sobran las defensas,
pero cuando te llevo de la mano
por una callecita de París
quisiera tanto que el paseo se acabara
en una esquina de Motevideo
o en mi calle Corrientes

sin que nadie viniera
a pedir documentos.

3.
A veces creo que podríamos
conciliar los contrarios
hallar la centritud inmóvil de la rueda
salir de lo binario
ser el vertiginoso espejo que concentra
en un vértice último
esta ceremoniosa danza que dedico
a tu presente ausencia.

Recuerdo a Saint-Exupéry: "El amor
no es mirar lo que se ama
sino mirar los dos en una misma dirección".

Pero él no sospechó que tantas veces
los dos mirábamos fascinados a una misma mujer
y que la espléndida, feliz definición
se viene al suelo como un gris pelele. 

4.
Creo que no te quiero,
que solamente quiero la imposibilidad
tan obvia de quererte
como la mano izquierda
enamorada de ese guante
que vive en la derecha.


5.
Ratoncito, pelusa, medialuna,
calidoscopio, barco en la botella,
musgo, campana, diáspora,
palingenesia, helecho,

eso y el dulce de zapallo,
el bandoneón de Troilo y dos o tres
zonas de piel en donde
hace nido el alción,

son las palabras que contienen
tu cruel definición inalcanzable,
son las cosas que guardan las sustancias
de que estás hecha para que alguien
beba y posea y arda convencida.
de conocerte entera, 
de que sólo eres Cris.

Άλλα πέντε ποιήματα για την Κρις
1.
Όλα όσα προηγούνται είναι σαν τις πρώτες
στιγμές μιας συνάντησης μετά από πολύ χρόνο: χαμόγελα,
ερωτήσεις,
μακρές αναπροσαρμογές. Είναι παράξενο, μου φαίνεσαι λιγότερο
μελαχρινή από
πριν. Καλυτέρεψε τελικά η γιαγιά θεία σου; Όχι, όχι
δε μου αρέσει η μπίρα. Είναι αλήθεια, το είχα ξεχάσει.
Και από κάτω, αναβατόριο από σκιά, ανεβαίνει
αργά άλλο
παρόν. Στα μαλλιά σου ξεκινούν να τρέμουν
Οι μέλισσες. Το χέρι σου
δροσίζει το δικό μου και βάζει σε αυτό γλυκό βαμβάκι
από καπνό. Μυρίζεις
ξανά νότο.

2.
Έχεις κάποιες στιγμές
το πρόσωπο της εξορίας
αυτό που ψάχνει φωνή στα ποιήματά σου.
Η εξορία μου είναι λιγότερο σκληρή,
της περισσεύουν οι άμυνες,
αλλά όταν σου παίρνω από το χέρι σε κάποιο δρομάκι στο Παρίσι
θα ήθελα τόσο να τέλειωνε η βόλτα
σε κάποια γωνιά του Μοντεβίδεο
ή στο δρόμο μου Κορριέντες

χωρίς να έρθει κάποιος
να ζητήσει χαρτιά.

3.
Κάποιες φορές πιστεύω ότι θα μπορούσαμε
να συμφιλιώσουμε τα αντίθετα
να βρούμε το ακίνητο κέντρο του τροχού
να βγούμε από το δυαδικό
να είμαστε ο ιλιγγιώδης καθρέφτης που συγκεντρώνει
σε μια έσχατη κορφή
αυτό τον τελετουργικό χορό που αφιερώνω
στην παρούσα σου απουσία.
Θυμάμαι τον Σαιντ-Εξυπερύ: «Ο έρωτας
δεν είναι να κοιτάς αυτό που αγαπάς
αλλά να βλέπουν και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση».

Αλλά εκείνος δεν υποπτεύθηκε πως τόσες φορές
Και οι δύο βλέπαμε εντυπωσιασμένοι την ίδια γυναίκα
και ότι ο λαμπρός, ευτυχισμένος ορισμός
πέφτει στο πάτωμα σαν ένα γκρίζο ανδρείκελο.

4.
Πιστεύω ότι δεν σε αγαπώ
ότι απλώς αγαπώ την απιθανότητα
την τόσο φανερή του να σε αγαπώ
όπως το αριστερό χέρι
είναι ερωτευμένο με εκείνο το γάντι
που ζει στο δεξί.

5.
Ποντικάκι, χνούδι, μισοφέγγαρο,
καλειδοσκόπιο, πλοίο στην μπουκάλα,
βρύα, καμπάνα, διασπορά
παλιγγενεσία, φτέρη

αυτό και το γλυκό από κολοκύθα,
και το μπαντονεόν  του Τρωίλου και δύο ή τρεις
ζώνες από δέρμα όπου
φτιάχνει τη φωλιά της η αλκυόνα,

είναι οι λέξεις που περιέχουν
τον σκληρό άφταστο ορισμό σου,
είναι τα πράγματα που φυλάν τις ουσίες
από τις οποίες είσαι φτιαγμένη για να μπορεί κάποιος
να πιει και να κατέχει και να καίγεται πεπεισμένος.
πως σε γνωρίζει ολάκερη,
πως είσαι μόνο η Κρις.

Τι είναι το ωραίο ή τι είναι τέχνη;

Μετά από ένα μήνα απουσίας, έρχομαι να θέσω ένα ερώτημα. Ξέρω ότι δεν είναι και πολύ ικανοποιητικό όσο θα ήταν μια ιστορία ή ένα ποίημα, αλλά όσο δεν έγραφα διάβαζα και μάθαινα κι αναρωτιόμουν. Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία του μεταμοντερνισμού, ενός καθόλα περίεργου— κατά τη γνώμη της γραφούσας— ρεύματος στην τέχνη, πλέον δεν πρέπει να μας απασχολεί η έννοια της αισθητικής, τι είναι το ωραίο, αλλά μια πιο οντολογική ερώτηση, τι είναι τέχνη. Αυτά λοιπόν λέει ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του ρεύματος, ο Jean François Lyotard.

Jean François Lyotard

Στην αρχή η ιδέα του μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα. Μη έχοντας μελετήσει τον μεταμοντερνισμό σε βάθος, ξεκίνησα εξερευνώντας να ανακαλύψω τι εννοούσε. Και το κατάλαβα επισκεπτόμενη μια έκθεση τέχνης εδώ στην πρωτεύουσα. Απ’ ό,τι κατάλαβα πλέον δεν μας νοιάζει το έργο τέχνης να είναι υπερβατικό, ιδεατό, όμορφο. Αντιθέτως, τα έργα που είδα ήταν άσημα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένα συνονθύλευμα από ετερόκλητα αντικείμενα που έχουν πίσω τους μια ιστορία, ή ένα θεωρητικό διάλογο που τους δίνει νόημα. Αλλά αν τα δει κανείς απομονωμένα, χωρίς τον επεξηγηματικό οδηγό του καλλιτέχνη ή του εφόρου του μουσείου που ανέλαβε την παρουσίασή τους, τα σύγχρονα έργα τέχνης δεν συγκινούν καθόλου.

Πίσω από τα έργα υπάρχουν πάντα ωραίες σκέψεις, ιστορίες και θεωρίες. Μα μπροστά τους υπάρχει ένα μπερδεμένο και βασανισμένο κοινό που κάποτε προσποιείται ότι εκτιμά αυτό που βλέπει. Ό,τι γίνεται χάριν του «μοντέρνου» και της προσπάθειας να επέλθει μια ρήξη με την παράδοση της τέχνης έχει ήδη ξαναγίνει. Οι μοντερνιστές του 20^ου αιώνα έχουν ήδη φέρει την τέχνη στα όριά της. Και είχαν τους λόγους τους. Δεν υπάρχει όμως κάτι τώρα που να εκφράζει τη δική μας ευαισθησία των δικών μας καιρών που να μη θυμίζει τόσο έντονα τι γινόταν εκατό χρόνια πριν;

Marcel Duchamp, The fountain, 1917

 Ο Μπρεχτ είχε ξεκινήσει ένα φιλοσοφικό διάλογο κάποτε— και δυστυχώς δεν τον τελείωσε ποτέ— για έναν άνθρωπο που ήθελε να αγοράσει μια τρομπέτα μόνο για το χαλκό, αγνοώντας το επιπρόσθετο κόστος που έχει το αντικείμενο λόγω της τέχνης που χρειάστηκε για να κατασκευαστεί. Καταντήσαμε κι εμείς να ψάχνουμε για την τεχνοτροπία ή τη μαστοριά ενός έργου όταν βλέπουμε ένα σύγχρονο έργο τέχνης. Το σημαντικό πλέον είναι η τέχνη που επιστρατεύτηκε για να κατασκευαστεί ή μάλλον για να μπορεί να παρουσιασθεί σε ένα συγκεκριμένο χώρο ως τέχνη.

Με μπερδεύει η κατάσταση. Και δεν μπορώ να ξέρω προς τα πού κινούμαστε δημιουργικά. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην παραπονιέμαι που η σύγχρονη τέχνη αδυνατεί να με συγκινήσει όπως η παλιότερη. Ακόμα κι αν ένα παλαιότερο έργο τέχνης είναι άσχημο, έχω την εντύπωση ότι καταφέρνει να ταράξει τη ψυχή ενός ανθρώπου, όσο άτεγκτη κι αν είναι. Για παράδειγμα, ο Ελ Γκρέκο δεν έψαχνε το ωραίο και το ιδανικό στην τέχνη, αλλά κατάφερε να παρουσιάσει το υψηλό, κι οι πίνακές του σου τραβούν σίγουρα την προσοχή. Ή ο Πικάσο, δεν νομίζω να μπορεί κάποιος να πει ότι τα έργα του είναι αντικειμενικά όμορφα. Όμως είναι υποβλητικά, αγγίζουν την ευαισθησία του θεατή και τον βάζουν σε μια διαδικασία «συναισθηματικής» σκέψης. Ενώ αντιθέτως, τα μεταμοντέρνα έργα, ή αυτά που θέλουν να ονομάζονται μεταμοντέρνα, εκκινούν μια διαδικασία λογικής σκέψης και αδυνατούν να την πάρουν παρακάτω.

El Greco, The disrobing of Christ

Η τέχνη ανέκαθεν ήταν επανάσταση, παρόλο που σχετιζόταν και με άλλα πιο επίγεια θέματα όπως η ιδεολογία, η ιστορία, η πολιτική, η φιλοσοφία και το κεφάλαιο. Κι ανέκαθεν κατάφερνε με κάποιο τρόπο να συγκινεί και να επιβιώνει. Είμαι πολύ περίεργη να δω τι της επιφυλάσσει το μέλλον.