Robert De Niro: Dear graduates you are fucked

Robert De Niro gave an inspirational and impressive speech to New York University graduates. “Tisch graduates you made it... and you’re fucked”, he starts.

And he’s right. Choosing to work in the Arts— and the Humanities, might I add— entails a huge risk. You get rejected, your best sometimes is not enough, you rarely get compensated as you should and you are not independent moneywise.

 

On top of that, a society in crisis is not the best place for artists and scholars who criticize the basic functions of capitalism or merely do not serve it.

But as De Niro aptly notes, you don’t choose to follow your passion, you just succumb to it. And there is hope since following your heart is the recipe of success. Or at least that’s what they say.

The best advice from the actor comes last: you have to know that rejection isn’t personal and just go after your next goal. You have to say “next” every time you don’t get a straight A because straight As don’t come with the real life.

My only objection to this speech is that it wasn’t given before graduation. Most students who are trying to find their passion in life, their element, are in desperate need of honest and straightforward advice like De Niro’s.

La Casa de los espíritus y la perrera de la crisis

Acabo de leer La Casa de los espíritus de Isabel Allende. Es un libro maravilloso, lleno de fantasía e imágenes de un mundo diferente paralelo a lo nuestro, con baúles mágicos y espíritus benévolos, sino también con cosas más cotidianas como luchas sociales y dictaduras tiránicas.

Como todos los libros buenos, me ha hecho pensar. Y he pensado mucho sobre la naturaleza de la opresión. La protagonista, Alba, fue detenida por sus ideas políticas y la ayuda que ofreció a gente perseguida por la Junta.

Cuando estaba en la cárcel, Alba fue encerrada en un sitio que se llamaba “la perrera”. Allí no entraba ni luz ni aire, no podía moverse, ni siquiera sentarse. Pero los espíritus y particularmente su abuela Clara, clarividente, la ayudaron a sobrevivir. Le aconsejaron escribir todo en su mente, y después, cuando tuviera papel y lápiz a escribir todo para que no se le escapara de la memoria.

Siento, que a veces, nosotros estamos en la perrera, en la época de la crisis. Sin embargo, nuestra perrera es mucho distinta de la de Alba. No podemos movernos pero no nos damos cuenta de nuestra situación porque la dictadura que nos oprime es muy insidiosa. De hecho, estamos prisioneros de los capitalistas, de los gobiernos, de los banqueros, del sistema y de un montón de ineptos, pero, no podemos entender que esa situación nos está contaminando la vida y nos está privando de nuestra libertad.

La perrera inadvertida es peligrosísima. No nos damos cuenta de la situación y por eso no podemos resistir. Y no tenemos miedo, o mejor dicho, no tenemos lo suficiente miedo para enfrentar la dictadura del dinero.

Έχω χρόνο;

Ξεκούρδιστο φως έμπαινε φωτίζοντας αχνά την ασήμαντη θλίψη του. Μια θλίψη αναίτια και παράξενη που δεν είχε τη ρίζα της σε κάτι που συνέβη αλλά σε κάτι που δε συνέβη. Σε μερικούς μήνες θα έκλεινε τα τριάντα και δεν είχε πετύχει και πολλά… Δεν ήταν και ιδιαίτερα καλός σε κάτι. Είχε περάσει τη δεύτερη δεκαετία της ζωής του ευχάριστα, σπουδάζοντας, «παρτάροντας», ταξιδεύοντας. Η ζωή ήταν ένα πάρτι, Αθήνα, Λευκωσία, Παρίσι, Λονδίνο, Άμστερνταμ, νησιά, και πού δεν πήγε. Αυτοκίνητα, γκόμενες, μπουζούκια, κλαμπ. Μα τέλειωσαν οι σπουδές κι έπρεπε να μαζευτεί, να σοβαρευτεί, δε θα τον άφηνε πια να τριγυρνάει έτσι ο μπαμπάς…

Έτσι, επέστρεψε στη μικροσκοπική Λευκωσία κι άρχισε την εκπαίδευση για ορκωτός λογιστής. Οι μέρες του κυλούσαν αργόσυρτα και βασανιστικά, μετρούσε τις ανάσες με διαλείμματα για τσιγάρο, έβγαινε έξω και ρουφούσε λαίμαργα τον καπνό λες κι αυτός θα του ‘δινε μια λύση. Βαριόταν. Πιεζόταν. Δυσανασχετούσε. Δεν ανέπνεε. Του’ λειπαν οι ανοιχτοί ορίζοντες κι ιστιοπλοΐα του. Η θάλασσα… είχε την ανόητη εντύπωση πως τη δάμαζε κάθε φορά που ριχνόταν στα κύματα, πού να ‘ξερε πως τον περιγελούσαν.

Έψαχνε γι’ άλλες διεξόδους. Γυμναστικές, χοροί, έξοδοι. Σε μια απ’ αυτές γνώρισε κι εκείνη… Εκείνη, πανέμορφη, αιθέρια, σοφιστικέ. Θα ταίριαζε με το κοστούμι και τα φιμέ γυαλιά του. Ήτανε κι έξυπνη. Τις βαριόταν τις ηλίθιες, αν και συμβιβαζόταν και μ’ αυτές όταν έπρεπε. Δεν είχε όμως χρόνο για χάσιμο, ούτε για περιπέτειες. Έτσι κι αλλιώς θα γινόταν τριάντα, έπρεπε να βρει κάποια που να μην ντρέπεται να συστήσει στους γονείς του. Μόλις τον είδε με το σκούρο κοστούμι του εντυπωσιάστηκε, έτσι ήθελε να πιστεύει, απ’ την ομορφιά του. Την έβγαλε έξω για γιαπωνέζικο— τα σιχαινόταν τα ψάρια μα πέτυχε γκόμενα γκουρμέ. Πήγαιναν για χορό, για περπάτημα, για ποτό, είχε χαθεί στη δίνη της κι αυτή στη δική του, έσμιξαν τους κόσμους τους κι έδειξε ο ένας στον άλλο τη δική του πραγματικότητα. Περνούσαν καλά, ήταν ερωτευμένοι ή τουλάχιστον ενθουσιασμένοι— έτσι νόμιζε.

Μέχρι που άρχισαν να μαζεύονται σύννεφα και άπνοια νέκρωνε την ατμόσφαιρα— η μεγάλη ανάσα πριν την καταιγίδα. Στην αρχή δεν έδινε σημασία, μερικά σχόλια, κάποιες ματιές, η ντροπή όσων ήξεραν, μπηχτές. Ύστερα, υπερβολικές απαιτήσεις, έλεγχος από ενδιαφέρον. Πάμε εκεί; Πάμε αλλού; Πότε θα με γνωρίσεις στους δικούς σου; Πώς βλέπεις τη σχέση μας; Γιατί τσιγκουνεύεσαι, αφού μπορείς…

Το’ χε ψυλλιαστεί μα δεν ήθελε να το παραδεχτεί στον εαυτό του. Δεν ήταν ενθουσιασμένη. Ούτ’ εκείνος ήταν. Μα δεν έλεγε να την ξεφορτωθεί, είχε συνηθίσει την ανάσα της το βράδυ καθώς ξάπλωνε πλάι του, είχε συνηθίσει να βρίσκει κάποιον σπίτι μετά τη δουλειά για να μπορεί να παραπονιέται για την καθημερινότητά του, είχε συνηθίσει να έχει μόνιμη παρτενέρ στο χορό. Αλλ’ όμως εκείνη ήταν χειρότερη. Είχε συνηθίσει, είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα έβρισκε μια άνετη, ανεξάρτητη ζωή κοντά του. Μόνο με το δικό του εισόδημα και τις πλάτες του μπαμπά θα μπορούσαν να ζουν μαζί, μόνοι, σαν κανονικό ζευγάρι.

Κι οι δυο είχαν βρει ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Αλλά πάλι δεν του’ ταν αρκετό. Εξού και η θλίψη. Η αναίτια. Είχε τα πάντα σύμφωνα με τους απ’ έξω: δουλειά, λεφτά, αγάπη. Μόν’ αυτός ήξερε τι περνούσε. Όλοι έβλεπαν το παιδιάστικο χαμόγελό του και τους ευχάριστούς του τρόπους κι έλεγαν, να το βολεμένο το παιδί! Πώς θα μπορούσαν να το βάλουν με το νου τους πως κάθε μέρα το βολεμένο το παιδί έλιωνε όπως ο άστεγος στη γωνία κι όπως η φίλη του που σπούδασε μουσική και παρακαλούσε να την προσλάβει τουλάχιστον το σουπερμάρκετ.

Κοίταξε έξω τις αδύναμες αχτίδες που πάλιωναν με τα σύννεφα κι ένιωσε τόσο μα τόσο άδειος. Δεν είχε πετύχει τίποτα κι ας είχε την τέλεια εικόνα, μια τέλεια περιγραφή τι να σου κάνει, σκέφτηκε φυσώντας προς τα πάνω τον καπνό. Πρέπει κάτι να κάνω τελοσπάντων, μούχλιασα, πίεσε τον εαυτό του. Το βρήκα, αναφώνησε μετά από ώριμη περισυλλογή, θα χωρίσω την γκόμενα, αυτό θα κάνω. Σηκώθηκε και μπήκε στο ντους ευχαριστημένος με τον εαυτό του που πήρε μια μεγαλίστικη απόφαση.

Σαν έκλεισε το νερό άκουσε το κουδούνισμα του κινητού. Βγήκε στάζοντας και τυλίχτηκε γύρω στη μέση μια πετσέτα— just in case. Ήταν εκείνη, ήθελε να πάνε για χορό. What the hell… OK της έγραψε και άρχισε να ετοιμάζεται. Είχε χρόνο.

The city built on the river

Once upon a time there was a city built on the edge of a waterfall. It was like all cities, full of houses and big windows and people and laughter and arguments, with the only difference it was entirely built on water. The foundations of the city were inside the river, in the bowels of the earth, where the river’s heart lies. Unlike Venice or Amsterdam, the city considered the river its benefactor and never complained that the water was flooding it. On the contrary, the water worked as a miraculous force of life, like water is supposed to be.

Whenever the inhabitants wanted to hide and avoid someone prying, they would simply ask the river to cover them. And the river would obey like a kindhearted companion. At other times, when the sun was weak, they would ask the river to raise them higher, so they would get a better place in the light. And the river obliged them mindfully like a parent.

By Jacek Yerka

 They led simple lives, they had minor worries, they were happy. Until one day, the wind brought something strange. A stench. At first they tried to ignore it and go on with their everyday lives. But it grew stronger and stronger and the good people of the city could not take it anymore. They decided then to uncover the source of the stench. They started an investigation: they asked around, they even appointed a very respectful and old judge to find any criminal responsibility. The judge decided that the very system upholding the river-town was corrupt. It had been corrupt for years, he said, but under the surface, so no one had taken notice. Everyone kept going about their business and decided to ignore the judge. How could this be true? How could the entire institution, they wisely set eons ago, be problematic?

Dirt and a viscose liquid were emitted by the river. Slowly all the streets were clumped down with disgusting substances of unknown provenance. Scientists were unable to identify the root of the problem. Religious men decided it was a play of the devil. So they asked for the financial support of the people. Everybody wanted to help because it was of vital importance to cast evil away from the city. What they did not know was that evil was deeply rooted amidst them.

Other people, courageous like the old judge, decided to speak up. There is something rotten in the state, they said. Once one of the culprits was revealed, one by one the leaders of the city on the river started blaming each other. Scandals, corruption, injustice were the dominating words of the good people’s everyday life.

They would shout, they would sign petitions; they would appeal to courts and magistrates, with no avail. Things seemed lost. Justice seemed sunk. The river would watch this irrational charade. At first it tried to ignore the clamor, it wasn’t good for the fish. However, things were getting worse and worse. So, it simply decided to end this. It wasn’t that hard. It just gave the city a small push down the waterfall, damning its vanity to a pit of desperation and oblivion.  

#YOLO

Dicen que YOLO- You only live once- es la nueva tendencia de nuestros tiempos. La gente hace cosas estrafalarias, peligrosas y a veces tontas solamente porque “solo vivimos una vez”. Es verdad que nuestra existencia es única y tenemos que disfrutar cada momento, pero ¿qué es el límite? ¿Cuándo puedes negarte un reto?

 

 Según dicen, YOLO  conlleva la misma idea como la frase famosa de Horacio “Carpe Diem”. No obstante, el poema de Horacio dice que el ser humano necesita aprovechar cada momento, disfrutando cosas cotidianas sin pensar de la muerte. Horacio siguiendo la filosofía epicúrea advierte a su amigo Leuconous  que deje de pensar del futuro y de la muerte. “Mientras nos hablamos, la vida envidiosa nos escapa” escribe el poeta.

Eso, si es verdad. Necesitamos vivir en el presente, aprovechando nuestra vida. Sin embargo, es tontería provocar la suerte y elegir el riesgo solamente por estar de moda.  Además, la decisión de afrontar nuestros miedos y asumir riesgos tiene que ser bien meditada y personal, sin que la imponga esa tendencia de la cultura de los jóvenes.    

Παρεξηγήσεις

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι σημαίνει η φράση «είμαι τόσο χάλια που τίποτα δεν πάει κάτω». Όποτε είμαι χάλια, λιώμα στην αυτολύπηση τότε όλα παν κάτω. Γλυκά, αρμυρά, ξινά, πικάντικα όλα μαζί τ’ ανακατεύω στο δικό μου μεθύσι. Στην αρχή το στομάχι διαμαρτυρόταν, τώρα έχει πια συνηθίσει. Αν με πολυζορίζει ή αν το έχω στο πρόγραμμα να φάω μέχρι σκασμού, πίνω βέβαια και κανά χαπάκι για το στομάχι.

Δεν με πειράζει που με λεν χοντρή, ούτε που με στραβοκοιτάζουν στο γυμναστήριο… αναγκαστικά πάω κι εκεί. Δεν με πειράζει που ο καθένας χωρίς να με ξέρει καν, ζει υπό την εντύπωση ότι ξέρει πώς νοιώθω και τι πρέπει να κάμω για να είμαι ευτυχισμένη. «Εσένα σ’ αρέσει η εικόνα σου;» «Φαίνεται πως δεν αγαπάς τον εαυτό σου όσο νομίζεις». «Δεν υπάρχει ‘δεν μπορώ’, υπάρχει μόνο ‘δεν θέλω’».

Ένα έχω μόνο να πω σ’ αυτούς τους ανθρώπους: «Άει στα τσακίδια». Τίποτα δεν ξέρετε κι ούτε θα μάθετε γιατί τα έχετε όλα πιο εύκολα. Ρούχα, σχέσεις, παιδική ηλικία, ιατρικές εξετάσεις, κοινωνικοποίηση, εξεύρεση εργασίας… πώς να σε προσλάβουν άμα δουν ότι αδιαφορείς για τον εαυτό σου; Ναι αυτό είναι, όχι το ότι η γκόμενα θα λυγίσει πιο εύκολα το δικαστή, θα γλιτώσει και το πρόστιμο για υπερβολική ταχύτητα αφού δώσει το τηλέφωνό της στον μπάτσο. Και μπορεί να μην είναι καν αληθινός ο αριθμός.

Ξεκίνησα να τρώω γιατί  μου άρεσε. Και συνεχίζει να μ’ αρέσει. Και δεν φταίει κανείς που μια κοινωνία που σε προσκαλεί στην υπερβολή έχει την απαίτηση να μοιάζεις με μοντέλο. Μου τη δίνει που με βλέπουν ως θύμα. Θύματα ειν’ εκείνοι. Εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν πού έχουν μπλέξει. Και πώς τους έχουν μπλέξει.

Με ποιο δικαίωμα να μου πουν πώς πρέπει να είμαι και τι πρέπει να τρώω; Και πώς ξέρουν πως δεν είμαι υγιής; Είμαι. Απλώς υπάρχουν στιγμές που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να με παρηγορήσει, στιγμές που βλέπω το σκληρό πρόσωπο του κόσμου, κι όπως είναι φυσικό, με παίρνει από κάτω. Εσύ δεν το’ νοιωσες ποτέ σου; Σίγουρα ναι. Απλώς θα ‘χεις άλλο μηχανισμό άμυνας. Εγώ αυτά έχω. Και σ’ όποιον αρέσω! Κάτι άλλο;

Ο γιατρός ένευσε αργά πως δεν ήθελε να ρωτήσει τιποτ’ άλλο. Πήρε μια σημείωση και της υπέδειξε ότι ήταν ελεύθερη να φύγει. Ύστερα έσκυψε πάνω από τις σημειώσεις του, αναστέναξε, έβγαλε τα γυαλιά του, έτριψε τα μάτια του κι έψαξε για λίγο φως μες το μονότονα γκριζωπό εξεταστήριο.