Τα υλικά για τις περιπέτειες

Ποια να’ναι άραγε τα υλικά για τις περιπέτειες, αναρωτήθηκε καθώς μάζευε τα ρούχα απ’ την απλώστρα. Δεν ήξερε απ’ αυτά. Είχε δει βέβαια διάφορες περιπέτειες σε ταινίες και είχε διαβάσει γι’ αυτές σε βιβλία. Όμως αν ξέφευγε απ’ τις σελίδες δεν της ερχόταν κάτι στο μυαλό. Ακόμα κι οι άλλοι, όσοι γνώριζε δηλαδή, δεν είχαν ζήσει αληθινές περιπέτειες. Είχαν βέβαια ωραίες ιστορίες να πουν και τις διάνθιζαν πότε πότε με κανένα ψεματάκι, έτσι για να νοστιμίσουν, αλλά δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε περιπέτειες.

Οι περιπέτειες έχουν άλλον αέρα, ρέμβασε διπλώνοντας την μπουγάδα. Σε κάνουν να νοιώθεις ξεχωριστά, λες και περπατάς στον αέρα ανάμεσα στα σύννεφα, ανάμεσα σε δυο κόσμους. Ούτε ο έρωτας, ούτε τα ταξίδια, ούτε ακόμα κι οι καινούργιες εμπειρίες δεν της έφταναν. Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος της φάνταζαν μουντά. Δεν ήξερε όμως τι να κάνει.

Σαν την Έμμα Μποβαρί ή μάλλον τον δον Κιχώτη… όχι, ίσως σαν κάποιο άλλο χαρακτήρα που να μην γράφτηκε ακόμα, θα ξέφευγε κάποτε από την καθημερινότητα. Θα έβρισκε γιατί ενώ πληροί όλες τις προδιαγραφές για την περιπέτεια, αυτή της ξεφεύγει μέσα απ’ τα δάχτυλα σαν νερό. Μάλλον, αυτή θα ‘ναι η φύση της περιπέτειας, έτσι κάνει, δεν πιάνεται, παρηγόρησε τον εαυτό της στοιβάζοντας τα ρούχα.  

 

Θα’ταν ωραία να την κρατούσα έστω και για λίγο όμως. Αν την έπιανα θα έκανα ό,τι κάνουν τα μικρά με τις πεταλούδες. Θα την εξέταζα προσεχτικά, δε θα της τσαλάκωνα τα φτερά. Θα θαύμαζα τα χρώματά της και θα την ήθελα δική μου. Γι’ αυτό ίσως να της έβαζα και μια καρφίτσα και να την κολλούσα στη συλλογή μου με τις πεταλούδες στον τοίχο. Τι παράξενα όντα οι πεταλούδες, γεννιούνται για  να φέρουν το ωραίο στον κόσμο και μετά πεθαίνουν τόσο μάταια. Ενώ, άμα τις μαζεύεις σε συλλογή, ο θάνατός τους αποκτά νόημα. Έτσι και οι περιπέτειες, κατέληξε. Αν τις μαζεύεις και τις βάζεις σε μια προθήκη αποκτούν νόημα. Και κάπως έτσι, αρχίνησε να χάνει το νόημα της περιπέτειας.