Ψάχνοντας, γυρνώντας, χαλώντας τη γραμμή του ορίζοντα ΙΙ

Βορράς

Και έξω από το κατάμεστο κτήριο

στριφογυριστό          φιδογυριστό

το μονοπάτι

πλάι στις τεράστιες πέτρες.

Άσπρες γκρίζες και καφέ

σπάει το ψυχρό κύμα

απάνω τους

και τις γυαλίζει.

Φυσά τρελός αέρας

σε βαρά στα μούτρα

μα σ’ αρέσει.

Θες να βγάλεις τα

παπούτσια

να βουτήξεις στο νερό

τόσο όμορφο, τόσο καθαρό

σαν τ’ άσπιλα φτερά των

κύκνων.

   Μα πληγώνει.

Τόσο ψυχρό. Τόσο προκλητικά

καθαρό.

Τόσο όμορφο.

Και λαλίστατο.

Ποιός είπε πως ο βορράς

είναι άσχημος;

Είναι απλώς διαφορετικός.

Συνηθίζεται.

Σαν τα παγερά γαλάζια

μάτια

και τα άχρωμα πρόσπωπα

και το υπόκωφο

γέλιο.

Τον ήλιο δεν τον βρίσκεις μονο

σπίτι.

    Τον κουβαλείς μες τη ψυχή

σου.

Πάντα είναι μαζί σου.

Για να σου γελά.

Τυλίξου τώρα το ζεστό

σου σάλι πιο σφιχτά

και προχώρα.

Δικαιούσαι να ρίχνεις

κλεφτά βλέμματα στο στροβιλιζόμενο

αφρό, στο άπληστο νερό

μα μη διανοηθείς

να βγάλεις τα παπούτσια.

Θα πουντιάσεις.