Ψάχνοντας, γυρνώντας, χαλώντας τη γραμμή του ορίζοντα Ι

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα ποιήματά μου. 

Ανήκει στην πρώτη μου ποιητική συλλογή "Ψάχνοντας, γυρνώντας, χαλώντας τη γραμμή του ορίζοντα".

Από αυτό το ποίημα πήρε και τον τίτλο της η συλλογή αν και αυτό παραμένει άτιτλο. 

Γιατί να μην μπορώ να καλπάσω

στο ηλιοβασίλεμα, να οδηγώ σ’ έναν

απέραντο, ολόισιο αυτοκινητόδρομο

με τον άνεμο να με

βαρά στα μούτρα, με τα μαλλιά

μου να ανεμίζουν

με ένα ατέλειωτο, υπέροχο, μαγικό

τοπίο να με αγκαλιάζει

δεξιά και αριστερά μου

έρημο αλλά ήμερο

με άτομα αγαπημένα στο πλάι μου.

Γιατί να μην μπορώ να απολαύσω

ένα σωτήριο ζεστό ρόφημα

πάνω σε γκρίζους γεμάτους μούσκλια

βράχους

με φόντο έναν ήλιο που βουτά

πίσω απ’ τα βουνά

ψάχνοντας, γυρνώντας, χαλώντας

τη γραμμή του ορίζοντα

με έναν ατέλειωτο ορίζοντα

με άτομα αγαπημένα στο πλάι μου.

Η ζωή είναι ένας δρόμος.

Έτσι λεν.

«Είναι επικίνδυνο πράμα

ακόμα και το να βγεις έξω από την πόρτα σου».

Το λοιπόν, ξέρω που πάει ο δρόμος

ξέρω πότε ξεκίνησε

ξέρω πώς θέλω να είναι.

Το μόνο που δεν ξέρω, αλοίμονο,

είναι το πώς να τον κάνω όπως θέλω.

Πώς; Αλήθεια πώς;

Πού να βρω τη στιγμή,

αυτή τη σινεματική στιγμή

που είναι σα διαφήμιση

του νέσκαφε

για να βουτήξω, να χαθώ μέσα της...

να τη ρουφήξω και να μείνει εδώ.

εδώ και εδώ. Τώρα.

Για πάντα.

Για μια στιγμή.

Όσο κρατά μια διαφήμιση

Ή τουλάχιστον ένα παράπονο.

 Έτσι η ζωή. Έτσι η αγάπη