Καθόταν μόνος στη
γωνία του σκοτεινού μπαρ. Στα ηχεία βροντούσε μια θλιβερή ροκ μπαλάντα. Εκείνος
κοιτούσε το ουίσκυ του αφηρημένα, καθώς λαμπύριζε χρυσαφένιο με κάθε κίνηση του
ποτηριού. Είχε μακριά μαύρα μαλλιά, γένια και μαύρα σκοτεινά μάτια. Φορούσε μαύρο
δερμάτινο σακάκι και σκισμένο μπλου τζην. Το ιδανικό ροκ συμβόλο, θα προσέθετε
κάποιος ειρωνικά. Θλιμένο, μελαχρινό με μια αναιπέσθητη αίσθηση μελαγχολίας σαν
τις ιστορίες του Πόε ή τα τραγούδια του ελληνόφωνου ροκ.
Εκείνος όμως δεν
έβλεπε τον ευατό του έτσι. Ήταν έξω απ’τα καλούπια και έξω από τα στερεότυπα.
Ήταν επαναστάτης. Και δυστυχώς, με αιτία. Αναστέναξε καθώς σήκωσε το ποτήρι του
αργά και ήπιε μια γουλιά απ’το δηλητήριο του. Δεν περίμενε ότι όλα του τα όνειρα θα
γκρεμίζονταν έτσι. Είχε υψηλούς στόχους, μεγάλα πλάνα για τον εαυτό του. Θα
έφευγε απ’αυτή την τρύπα, θα έβρισκε το δρόμο του, θα γινόταν διάσημος. Πάντα
ήταν ο καλύτερος ντράμερ της γενιάς του. Όλοι τον θαύμαζαν. Όλοι τον πρόσεχαν.
Όλες τον κοίταζαν και προσπαθούσαν να κλέψουν έστω και για μια στιγμή ένα του
βλέμμα, ένα του σχόλιο.
Θα έφευγε... Μα δεν το
έκανε. Δεν κατάλαβε ποτέ του γιατί. Εκείνη η ευκαιρία που έψαχνε δεν του δόθηκε
ποτέ. Είχαν το συγκροτημά τους, πήγαν και στην Ευρώπη και έπαιξαν. Άρεσαν στον
κόσμο. Αλλά μέχρι εκεί. Και τώρα ήρθε και η κρίση. Μια βαριά πέτρα που
καταπλάκωσε το στήθος κάθε Κυπρίου. Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι δε βλέπουν
σωτηρία. Θα δυσκολευτούμε, θα χάσουμε την ψεύτικη ευμάρειά μας. Αλλά εκείνος
ποτέ του δε θέλησε Μερσεντές ή σπίτι μεγάλο. Όχι. Δεν ήταν γι’αυτόν. Ούτε
ευϋπόληπτη εργασία. Το μόνο που έψαχνε και ψάχνει είναι ο ορίζοντας. Ανοιχτός,
άγνωστος, ξένος, τρομακτικός. Η αδρεναλίνη του ταξιδιού, η γνώση που σου
προσφέρει, η επαφή με τους ανθρώπους.
Πάνω στη σκηνή, ήταν
αυτός, η μουσική του και ψυχές ενωμένες, παλλόμενες στους ρυθμούς που εκείνος
έδινε. Ένιωθε ότι έκανε κάτι ξεχωριστό, έδινε σε σκέψεις και συναισθήματα
υπόσταση μέσω του ήχου. Ο ήχος αυτός όμως δεν ήταν συνηθισμένος, δεν ήταν
μελωδικός ή γλυκός ή προσωπικός όπως είναι η ανθρώπινη φωνή. Ήταν ο ήχος του
ρυθμού της υπαρξής μας, πρωτόγονος, ενστικτώδης. Έδινε το ρυθμό όπως στις
τριήρεις των αρχαίων το τύμπανο έδινε το ρυθμό της κωπηλασίας. Τη μια το καράβι
της ύπαρξης πήγαινε αργά, αρμονικά, χάιδευε το νερό την άλλη όμως έμπαινε σε
ρυθμούς μάχης. Όταν έδινε το ρυθμό της μάχης, τα χέρια του σαν να ελέγχονταν από
μιαν άλλη δύναμη, αλλόκοτη κι έξω απ΄ τον κόσμο αυτό, έμπαιναν σ’ένα χορό
αντίστασης.
Του έλειπε αυτό. Η
ανάγκη να δώσει το ρυθμό της ζωής, να δει τον αντίκτυπο των έργων του στους
άλλους. Αντ’αυτού όμως, λάμβανε την καχυποψία και την ειρωνεία τους. Δεν
καταλάβαιναν τη σημασία της δουλειάς του, της τέχνης. Νόμιζαν ότι ήταν τεμπέλης
και εκμεταλλευόταν την κρίση για να μη δουλεύει. Νόμιζαν ότι είχε ανάγκη την
έγκρισή τους. Νόμιζαν ότι ήθελε να τον αποδεκτούν.
Ανθρωπάκια...
σκεφτόταν καθώς άφηνε το ποτήρι του κάτω κι έψαχνε τον καπνό του για να τυλίξει
τσιγάρο. Ακόμα και εκείνη δεν τον καταλάβαινε, δεν μπορούσε να δει γιατί
επέλεξε να κάνει αυτή τη θυσία. Εκείνη, τον άφησε, είπε πως είναι ευθυνόφοβος
και ανώριμος, πως δε γίνεται να απορρίπτει δουλειές επειδή δεν του αρέσουν. Δεν
είναι καιροί για να’σαι επιλεκτικός του ‘λεγαν όλοι.
Τι κι αν είμαι,
σκέφτηκε καθώς φυσούσε τον καπνό επιδεικτικά προς τα πάνω. Δεν μπορώ να
περιορίζομαι. Ξέρω τι μπορώ να κάνω. Αν μου δοθεί η ευκαιρία, αν κάποιος είναι
αρκετά διορατικός ώστε να δει τι μπορώ να κάνω... Επένδυσα πολλά στην τέχνη για
να την αφήσω τώρα. Πάρα πολλά.
Κοίταξε έξω απ’το
παράθυρο το κακοφωτισμένο στενοσόκκακο και θυμήθηκε το άρθρο που διάβασε
πρωτύτερα στην εφημερίδα. Ένας νομπελίστας οικονομολόγος πρότεινε να εισάγουν
το ευρώ του νότου. Ο ίδιος νομπελίστας που έλεγε ότι η ανεργία αυξάνεται επειδή
οι εργοδότες και οι άνεργοι δε συμβιβάζονται και ψάχνουν πάντα για κάτι
καλύτερο.
Χα, κάγχασε, λάθος θα
κάνει και για τα δύο. Το νότιο ευρώ θα δημιουργήσει τέτοιο χάος και θα αυξήσει
σε τέτοιο βαθμό το χάσμα στην Ευρώπη που σίγουρα θα σκοτωθούμε μεταξύ μας. Άρα
και η άλλη οικονομική θεωρία κάτι λάθος θα’χει. Ναι, σίγουρα έχει λάθος.
Το λάθος
είναι, κατέληξε, ότι δε λαμβάνει υπόψην της την ανθρώπινη ευτυχία, τη φύση της
ανθρώπινης ψυχής. Όμως εκείνος ήξερε κάθε ρυθμό της και μπορούσε τόσο εύκολα να
την καταλάβει, να την καθοδηγήσει, να της δώσει ρυθμό.
Τι ειρωνεία... εκείνου
κανείς δε θα του ‘δινε νόμπελ.
Μ.Τ
