Τα υλικά για τις περιπέτειες

Ποια να’ναι άραγε τα υλικά για τις περιπέτειες, αναρωτήθηκε καθώς μάζευε τα ρούχα απ’ την απλώστρα. Δεν ήξερε απ’ αυτά. Είχε δει βέβαια διάφορες περιπέτειες σε ταινίες και είχε διαβάσει γι’ αυτές σε βιβλία. Όμως αν ξέφευγε απ’ τις σελίδες δεν της ερχόταν κάτι στο μυαλό. Ακόμα κι οι άλλοι, όσοι γνώριζε δηλαδή, δεν είχαν ζήσει αληθινές περιπέτειες. Είχαν βέβαια ωραίες ιστορίες να πουν και τις διάνθιζαν πότε πότε με κανένα ψεματάκι, έτσι για να νοστιμίσουν, αλλά δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε περιπέτειες.

Οι περιπέτειες έχουν άλλον αέρα, ρέμβασε διπλώνοντας την μπουγάδα. Σε κάνουν να νοιώθεις ξεχωριστά, λες και περπατάς στον αέρα ανάμεσα στα σύννεφα, ανάμεσα σε δυο κόσμους. Ούτε ο έρωτας, ούτε τα ταξίδια, ούτε ακόμα κι οι καινούργιες εμπειρίες δεν της έφταναν. Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος της φάνταζαν μουντά. Δεν ήξερε όμως τι να κάνει.

Σαν την Έμμα Μποβαρί ή μάλλον τον δον Κιχώτη… όχι, ίσως σαν κάποιο άλλο χαρακτήρα που να μην γράφτηκε ακόμα, θα ξέφευγε κάποτε από την καθημερινότητα. Θα έβρισκε γιατί ενώ πληροί όλες τις προδιαγραφές για την περιπέτεια, αυτή της ξεφεύγει μέσα απ’ τα δάχτυλα σαν νερό. Μάλλον, αυτή θα ‘ναι η φύση της περιπέτειας, έτσι κάνει, δεν πιάνεται, παρηγόρησε τον εαυτό της στοιβάζοντας τα ρούχα.  

 

Θα’ταν ωραία να την κρατούσα έστω και για λίγο όμως. Αν την έπιανα θα έκανα ό,τι κάνουν τα μικρά με τις πεταλούδες. Θα την εξέταζα προσεχτικά, δε θα της τσαλάκωνα τα φτερά. Θα θαύμαζα τα χρώματά της και θα την ήθελα δική μου. Γι’ αυτό ίσως να της έβαζα και μια καρφίτσα και να την κολλούσα στη συλλογή μου με τις πεταλούδες στον τοίχο. Τι παράξενα όντα οι πεταλούδες, γεννιούνται για  να φέρουν το ωραίο στον κόσμο και μετά πεθαίνουν τόσο μάταια. Ενώ, άμα τις μαζεύεις σε συλλογή, ο θάνατός τους αποκτά νόημα. Έτσι και οι περιπέτειες, κατέληξε. Αν τις μαζεύεις και τις βάζεις σε μια προθήκη αποκτούν νόημα. Και κάπως έτσι, αρχίνησε να χάνει το νόημα της περιπέτειας.

Lo que sé de los hombrecillos de Juan José Millás

Leí este libro hace muchos meses, pero solamente ahora puedo escribir algo sobre mi experiencia. La escritura de Juan José Millás es especial y diferente. Me encanta su estilo claro y sus imágenes interesantes. Se nota que Millás es periodista por su sintaxis. Opta por escribir frases claras y sencillas y esa sensatez, un característico muy común entre los periodistas buenos, me encanta.

Sin embargo, su libro es raro. Es tan raro que me hizo sugerir que es un poco autobiográfico. El protagonista es un hombre inteligente, educado y maduro, más o menos como Millás. Y ese hombre, un profesor de economía puede ver unos hombrecillos vestidos de traje gris viviendo en su casa, saliendo de sus bolsillos, comiendo las sobras en su cocina. Su apariencia hizo que la vida cotidiana del profesor fuera muy diferente y a veces perturbada. Un día, los hombrecillos ofrecieron al profesor su propio hombrecillo, así que él vivió por algunos días una vida doble.

En consecuencia, el protagonista tenía una duplicada y diferente perspectiva de la vida, la del hombrecillo y su perspectiva propia. El hombrecillo necesitaba vivir una vida de vicios, pedía que su versión grande fumara, violara hasta que matara. El profesor al principio hace todo que el hombrecillo pide porque le encanta la vida sexual de los hombrecillos, pero empieza tener miedo de los deseos de su miniatura.

Parece que es una historia de introspección que ha resultado en la derrota de los hombrecillos, y sus deseos incesantes. No niego que es una historia muy personal y también quizás sería mejor que la leyeran personas mayores con experiencias similares. Por mucho que me gustó su escritura, no volvería leer “Lo que sé de los hombrecillos”. A veces sus imágenes eran crudas, a veces me sorprendía tanto que no me podía creer que alguien pudiera desear una experiencia tan pervertida.

 

No obstante, no puedo olvidar el humor proprio de Millás cómo su moral del final: el profesor se libra de la tiranía de los hombrecillos y reconoce que hay más en la vida que las matanzas y los vicios. Y cómo he leído por internet, el profesor entiende algo muy importante: que no es necesario matar o violar para llegar al fondo pestilente de la condición humana, ya que existen pequeños actos cotidianos donde la crueldad y la violencia se manifiestan.    

#JeSuisCharlie?

Θα ήθελα να μοιραζόμουν μια ιστορία μαζί σας, αφού έχω αρκετές κρυμμένες στους φακέλους μου που περιμένουν τη στιγμή για να σας πουν κάτι. Όμως τα πρόσφατα γεγονότα με αναγκάζουν να συμμετάσχω στο διάλογο της επικαιρότητας. Το 2014 ήταν μια αρκετά θλιβερή χρονιά, με πολέμους, θανάτους. Βλέποντας τον απολογισμό του πρακτορείου Reuters αναρωτιέσαι σε τι κόσμο βρισκόμαστε. Το 2015 ήρθε φορτωμένο με ελπίδες. Θα ανακάμψει η οικονομία, θα αλλάξει η κυβέρνηση στην Ελλάδα και ίσως το μνημόνιο να μην πέφτει πια τόσο βαρύ στους ώμους των Ελλήνων, θα σεβαστούν την ανακωχή στην Ουκρανία, θα αποδυναμωθεί το Ισλαμικό Κράτος, θα «επανεκκινήσουμε» την οικονομία μας, όπως αρέσκονται να δηλώνουν ξανά και ξανά οι κρατούντες.
Τίποτα από αυτά δεν είδαμε ακόμα. Και φοβάμαι πως δεν θα τα δούμε. Η βία κέρδισε ξανά έδαφος και το 2015 μπήκε άσχημα. Η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι εναντίον της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo πήρε αηδιαστική τροπή.

Αρχίζω λέγοντας ότι πρέπει να καταδικάζεται η κάθε μορφή βίας. Από όπου και αν προέρχεται. Ωστόσο, τόσο οι ακροδεξιοί, δεξιοί κτλ. όσο και οι απλοί πολίτες αποφάσισαν να ερμηνεύσουν το γεγονός όπως τους βολεύει, απλώς και μόνον για να εξυπηρετήσουν δικές τους σκοπιμότητες.

Η μία πλευρά βλέπει πόσο επικίνδυνοι είναι οι μουσουλμάνοι. Απροσδόκητο συμπέρασμα, εφόσον η μουσουλμανική κοινότητα στο Παρίσι καταδικάζει την επίθεση και τον θρησκευτικό εξτρεμισμό.
Ακόμα, καλό είναι να λεχθεί, ότι το Ισλαμικό Κράτος και οποιαδήποτε άλλη εξτρεμιστική οργάνωση δεν καταφεύγει στη βία για σκοπούς ιδεολογίας ή θρησκείας. Αντιθέτως, εκμεταλλεύονται την θρησκεία για να φανατίζουν και ό, τι κάνουν το κάνουν στο όνομα της βίας και της εξουσίας. Άρα το πρόβλημα έγκειται στην ανάγκη επιβολής που έχουν αυτοί οι άνθρωποι και όχι στη θρησκεία τους.

 Έπειτα, η κοινή γνώμη έχει υιοθετήσει το σύνθημα αλληλεγγύης #JeSuisCharlie. Αφ’ ενός είναι συγκινητικό το πόσο ενδιαφέρονται οι άνθρωποι για την ελευθερία του Τύπου και πόσο επηρέασε αυτή η απροκάλυπτη επίθεση στην εφημερίδα το κοινό. Αφ’ ετέρου όμως, το σύνθημα φαντάζει άκριτο. Η εφημερίδα ήταν ιδιαιτέρως ακραία στον τρόπο έκφρασής της, τολμώ να πω ότι ενίοτε ήταν και υβριστική απέναντι σε ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού. Χωρίς καμία διάθεση λογοκρισίας δηλώνω ότι το έργο της Charlie Hebdo δεν μου αρέσει. Και υποψιάζομαι ότι σε πολλούς δεν αρέσει, όπως για παράδειγμα στη Marine Le Pen, την ηγέτη της γαλλικής άκρας δεξιάς, η οποία έσπευσε να καταδικάσει τους τζιχαντιστές και να καλέσει το λαό να προστατεύσει την ελευθερία του Τύπου.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι παρόλο που οι περισσότεροι μάλλον βρίσκουν την νοοτροπία της εφημερίδας σκανδαλώδη, αν όχι κακόγουστη,  δεν παύουν να «καταργούν» στιγμιαία την ταυτότητά τους και τις προτιμήσεις τους για να υπερασπιστούν χάριν της ελευθερίας του Τύπου το συγκεκριμένο έντυπο.

Πρωτοσέλιδο της Charlie Hebdo, όπου απεικονίζονται Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα.

 Η υιοθέτηση αυτής της ταυτότητας τους προσδίδει μάλλον έναν αέρα επανάστασης, του πληκτρολογίου, όπως συνήθως επαναστατούμε στις μέρες μας. Ακόμα, νοιώθουν ότι ανήκουν κάπου. Βλέποντας τη διεθνή κατακραυγή έναντι στην επίθεση, οι άνθρωποι που υιοθετούν το σύνθημα έρχονται πιο κοντά. Δεν είδα όμως κάποιον να δηλώνει ότι είναι ένα από τα κορίτσια που δολοφονήθηκαν στη Νιγηρία από την Μπόκο Χαράμ, ή κάποιος από τους μαθητές που σκοτώθηκαν στο Πακιστάν από τους Ταλιμπάν. Ίσως, μόνο οι Γάλλοι καρτουνίστες μας νοιάζουν...

Όπως και να' χει το πράγμα, δεν είμαστε ο Charlie. Αυτό βέβαια δεν μας καθιστά και υποστηρικτές του αντίπαλου στρατοπέδου, όπως πολλοί έσπευσαν να γράψουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είμαστε απλοί άνθρωποι που δεν θέλουν να ζουν μέσα στο φόβο. Είμαστε απλοί άνθρωποι που υποστηρίζουν το δικαίωμα του οποιουδήποτε να ζει και να εργάζεται χωρίς να υπόκειται σε απειλές κατά της ζωής και της ασφάλειάς του.

Οι σκέψεις μας τώρα πρέπει να στραφούν προς τους ανθρώπους: τους συγγενείς των σκιτσογράφων και των αστυνομικών, των ομήρων και άλλων απλών ανθρώπων που ένιωσαν τι σημαίνει εξτρεμισμός από πρώτο χέρι. Επιπρόσθετα, οι σκέψεις μας πρέπει να βρίσκονται μαζί με τη μουσουλμανική  μειονότητα της Ευρώπης, που  τώρα όσο ποτέ άλλοτε βρίσκεται στην μπούκα, τόσο των ακροδεξιών και δεξιών στοιχείων— ως συνήθως— αλλά και των απλών πολιτών. Ας μην επιτρέψουμε στο μίσος και τη μισαλλοδοξία να μας πουν τι να πιστεύουμε και ποιον να εμπιστευόμαστε. Ας μην φοβηθούμε. Ας μην δώσουμε βήμα σε αυτούς που σπέρνουν το μίσος. Ας μην ακυρώσουμε όλες μας τις ελπίδες για το 2015…

The real red shoes: year one

It’s been a year since I’ve shown you my real red shoes. I got out of my attic and I started dancing. I didn’t quit dancing and they haven’t cut my feet off. I feel that my initial idea based on Margaret Atwood’s Lady Oracle was not quite right. At least, so far I haven’t noticed anyone directly trying to cut anyone’s feet off. But I fear that now they found another much subtler way than that. They are not barbarians or anything. They now merely look the other way; they get into your mind convincing you that you don’t need the shoes, that there is no hope.

 
But you have to keep dancing no matter what. You have to remember that the red shoes are not necessarily bad for you. If you click your heels together you might go back home, right?

Homo homini lupus

“Homo homini  lupus” escribe Plautus en su comedia Asinaria. La frase significa que el ser humano es el peor enemigo de la humanidad, porque se comporta como si fuera una fiera, un lobo. El otro día vi un video de un experimento social. En el video un hombre sin techo entra en McDonald’s e intenta robar una hamburguesa. En el video hay varias reacciones: gente que le habla mal, gente que le amenaza y gente que le ayuda. Es sorprendente que mucha gente no quiso ayudarle o comprarle una hamburguesa barata de McDonald´s. El hombre parecía muy hambriento y cansado, es seguro que hacía mucho frio en la ciudad donde se estrenó el video. Sin embargo, había mucha gente que ignoraba las dificultades de la vida de una persona sin hogar.

En principio, me pareció raro que no querían ayudarle, parecía tan triste y desesperado. Pero, después entendí que a veces tenemos miedo de los demás: es que no sabemos si pueden convertirse en lobos. Por eso, desafortunadamente, nos convertimos en lobos primeros. No nos importa ayudar o ver el aspecto malo de la vida. Cuando estamos en un sitio bonito— o por lo menos decente— con unos amigos comiendo, no queremos que nos muestren que hay personas menos afortunadas. Y además, creo que la crisis nos cambió más empeorando la situación. No prestamos dinero, ni siquiera participamos en las filantropías de Navidad, sospechamos a todos que son diferentes, nos convertimos en misántropos y nacionalistas.   

En diciembre siempre pensamos en el amor y el significado de Navidad para toda la cristiandad. Sin embargo, es muy difícil para nosotros pensar que aunque nuestra situación económica es mala, hay personas con más problemas. Es raro que el ser humano no sea capaz de pensar que no hay nada únicamente especial en su historia propia.

 

Espero que este año traiga a todos, a mí incluso, más humildad y más compasión.

Nikos Romanos' case: Antigone all over again

Greece is in an uproar again because of the hunger strike of an imprisoned young anarchist who has been refused education leave.

Nikos Romanos, 21, is serving a 16-year sentence for armed bank robbery. He and his friends decided to rob a bank to hurt the system and they also took a hostage during the event but thankfully nobody was hurt. The young man’s story is quite disturbing, as six years ago, Romanos witnessed his friend die in his arms during a protest in Athens. In 2008, 15 year-old Alexandros Grigoropoulos was shot dead by riot police. Romanos was one of his best friends and one of the people who carried his coffin at his funeral. This experience led him to extremism; he abandoned his elite private school and started fighting the system in an active and violent way.

Nikos Romanos, age 15

That is how he got in trouble. While in prison, the 21year-old studied hard and managed to gain a place at University to study business administration. He was denied education leave and he was only granted permission to study online. Romanos called this method “fascist” and subsequently rejected it starting a hunger strike. He is currently on hunger strike for 29 days and threatens to refuse water as well.

What is intriguing about this case is not only the perseverance of Romanos, which I find admirable, but the way the others see his case. Some see him as a young terrorist who is taking advantage of popular discounted to pursue undemocratic goals—which is ridiculous. Others forget that he is a convicted felon and perceive him as a victim wronged by the system.

Romanos´parents

Romanos and his family have repeatedly said that he is a “political prisoner”. Unfortunately, I don’t think this could be the case. Armed robbery could never serve the greater good. It could have a tragic outcome for everyone involved, a risk young Romanos was willing to take.

If we were to play devil’s advocate, how would the public treat him, had he been supporting ideologies of the extreme right instead of the extreme left? Well, they would all say he is blackmailing the state. Most artists would refrain from supporting his cause. The press would have a different stance. SYRIZA, the Greek leftist party would definitely make sweeping statements against fascism and the government.

Romanos in his cell, age 21

Of course, I am not supporting the extreme right wing or even saying that it is the same as the extreme left. Nevertheless I see a pattern here: violence is rising and it can be expressed by both leftist and right-wing populism. Greeks are looking for a martyr and they found him in the face of a young man, whose ideologically romantic way of living reminds me of the self-destruction of Antigone, a protagonist so characteristic of the Greek spirit.

Painting of Antigone by Nikiforos Lytras

Antigone defies authority and demonstrates civil disobedience in a milder way than Romanos, but for argument’s sake let’s assume that there is a similarity in their cases. As a result, she gets herself killed and brings havoc to the kingdom. Her uncle Creon, the king, is also to blame for his implacable stance. Sophocles taught us, centuries ago, that we must be moderate in such cases. Antigone’s defiance of the human law could be destructive for the city-state. Similarly, Creon’s defiance of the divine law could be equally destructive. In the end, they are both in the wrong and they both bring a catastrophe upon the state.

I fear that this is where this situation is leading. An implacable state refuses to give a young man access to education. He cannot accept it and starts destroying himself. What he could not foresee, however, is how he was turned into a martyr by the masses. Some say that the government of Antonis Samaras want to demonstrate how violent the left can be if it is allowed to roam the streets so as to be able to suffocate it later. The media are not helping either, as Romanos was going through hunger strike the Parliament approved the new budget and things look quite bad for the Greek economy.